Strandrace De Haan

“Zot zijn doet geen zeer”

Zaterdagmorgen, 9u, ten huize van de Pylysers. Peter leest op z’n gemak de krant met een bordje pasta met bruine suiker (hoe hij het binnenkrijgt, weet ik niet), Isabelle eet relaxed haar rijsttaartje,… en Lies, zij is nergens meer te bespeuren. Ze heeft zich teruggetrokken in het “kleinste kamertje” van het huis. Hoe kan het ook anders… Ze heeft wat last van de stress..

De Haan, 10u, Ijskoud maar zonnig. Ik begin me toch stilletjesaan af te vragen waar ik aan begonnen ben… We maken ons klaar, schrijven ons in en vertrekken richting strand. We verkennen nog vlug es het strand. Het zand ligt niet al te hard… en we beginnen te beseffen dat het super lastig zal worden.

11u, Bang… Het startschot. Ik begin te stampen gelijk een zot… Ik zie Lies een beetje verder rijden en ik probeer er naar toe te rijden, maar ze rijdt gewoon van mij weg … Wat heeft zij gepakt ? Isabelle schiet mij plots ook voorbij. Ik kan nog net in haar wiel springen, maar heb het verdomd lastig om haar te volgen. Ik ben al volledig buiten adem en we zijn welgeteld 5 minuten bezig. En zo fietsen Isabelle en ik verder… op zoek naar Lies…

Strand op, strand af, fiets op, fiets af… en stampen maar… In de verte zien we eindelijk een Viking-paksje lopen.. Tis Lies... Ze maakt een “tuimeling” in het zand en wij hebben haar nu te pakken… Ik trek nog efkes door naar het volgende groepje en zie dat m’n teamgenoten moeten lossen. Ik heb m’n 2de adem gevonden en laat mij nu niet meer pakken…

In Blankenberge keren we in rechte lijn (zonder loopstroken) terug richting De Haan. Wind achter… Ik krijg vleugels en begin te vliegen over de golfbrekers en de vele kellen. Ik denk bij mezelf: nu halen ze me zeker niet meer in…

In de verte zie ik dan toch een witte helm op mij afkomen. Die helm blijft maar dichter komen. Ik begin te twijfelen… Zou dat Lies of Isabelle zijn… Hoe kan dat nu? Ik ben toch goed bezig?

Oef… die witte helm blijkt een schone vent te zijn… Ik schakel een tandje bij en probeer hem te volgen… maar moet hem helaas terug lossen…

Ondertussen een beetje verder… Lies en Isabelle fietsen nog altijd samen. Lies maakt er weliswaar haar eigen “intervaltraining” van. Volle bak stampen, dan volle bak remmen, al dan niet afstappen om de kel (put met water) over te steken, en dan terug vollen bak richting Isabelle. En dit zo’n 10 km lang… Je moet goed zot zijn!

Lies en Isabelle zien mij in de verte rijden, maar het lukt hen niet meer om mij in te halen… Ik bereik de finish en ben content dat ik het gehaald heb… 5 de vrouw op de 24 km…

Na een aantal seconden zie ik 2 zotten (jaja mijn teamgenoten) al sprintend afkomen… Ze gaan ervoor alsof hun leven ervan afhangt… nog een duw en een trek… Isabelle belandt bijna in de hekkens… en het publiek bereidt zich al voor op een valpartij.. als 6 de en 7 de komen ze over de finish…

En nu wordt het bibberend (ijskoud) wachten op de Octopussys... Zij rijden de 48km… Na een half uurtje komen ze één voor één binnen…

Na een warme douche tussen de mannen weliswaar – Lies kan er nog altijd niet bij wat ze allemaal gezien heeft – werd er nog wat bijgepraat… Iedereen had zo wel z’n eigen stoere verhaal…

Moe maar tevreden keerden we dan uiteindelijk terug huiswaarts…


De “snelste” Snelle Trapper van die dag (Kim)