Triatlon Brugge - Verslag Annelies

Precies een jaar terug deden we nog mee in trio aan de triatlon van Brugge. Maar toen we heel wat volslanke dames over de finish zagen komen die alles alleen deden, dachten we: “Wij kunnen dit ook”
Zo gezegd zo gedaan.
Zaterdag 20 juni. Het is zover. Mijn eerste bord spaghetti met bruine suiker. Verschrikkelijk, dit krijg ik niet binnen. JP, geef keer die rijsttaart.
Vertrekken naar Brugge. Hele organisatie om alles in de auto te krijgen, 2 fietsen, zwempakken, loopschoenen, koersschoenen, …
Goed en wel in Leffinge: Lies, waar is mijn zwembril? Tis nie waar é! Omkeren.
Aangekomen in Brugge en tjolen met je bak en zak naar de start. Shit, al die getrainde vrouwen! Stress! Verdoemme, toch teveel chocolade gegeten, shit, die pinten van vorige week. Merde, had ik die chips maar gelaten.
Te laat! Tussen al die getrainde vrouwen stonden enkele kustmeisjes: Ste, Kim en ik en dan nog de goed getrainde Inne Gantois, Elke Vandersteen en Mieke Smedts. Op naar de zwemstart. De andere snelle trappers (Isabelle, Celine, Heidi, Griet, Ellen en Nele) vertrokken enkele wave’s na ons.
Voor we het goed en wel beseften ging het startschot af. Ik had me op de eerste rij gezet, maar begreep al snel waarom Kim helemaal achteraan startte. Eerst zwemmen als een hotdog, daarna een trek en een duw (gelukkig zonder verlies van zwembril), nog een goeie stamp en dan éne die gewoon over me heen zwom. Das triatlon zegt Peter dan.
Zwemmen, zwemmen en zwemmen, onder het luid gejoel van de mensen aan de kant. 2 bruggen gepasseerd en nu naar de laatste. Shit, ik heb misteld, we zijn er al. Vlug naar t’trapje.
En nu hopen dat ik wat voorsprong heb. Goed aangekomen aan de fiets. Nog maar net mijn helm op en mijn koersschoenen aan, of ik hoor iemand: “ewel lies, goed gezwommen?” Tis niet waar é. Sté is hier al. Ik wil ook zo een professioneel zwempak!
Shit, vlug mijn vélo op. Hier gaat mijn voorsprong. Na 8km zie ik iets felblauw passeren. Verdomme, tis Sté. Kpeis in mijn eigen. Da kan toch niet? “Tis echt gedaan met die dikke van pla’s.” Niet opgeven Lies. Stampen en Ste terug voorbijsteken. En zo gaan Ste en ik voor 40 km gezamenlijk fietsen, elk om beurt de kop trekken. (de ene wat meer dan de ander… en meer afstand houden Sté, 1ste waarschuwing van de motar..).
Na 18km verwacht ik Kim, maar geen Kim te zien. Ste geraakt nog meer gemotiveerd, en pusht me om nog rapper te fietsen. 34-35km per uur, en maar gas geven. Na 40km geen Kim te zien. Ik denk bij mezelf, shit, ze is toch uit da water gekomen of ze zit aan de kant te kakken zeker (na haar opgelopen bacterie in t’spaarbekken vorige week).
Nee, neen, we zijn goed aan t’fietsen. En zelfs super-kim kon ons niet pakken. Met een kleine voorsprong kom ik de wisselzone binnen voor mijn laatste en zwaarste discipline. 10 km lopen. Nog maar net vertrokken of Ste had mij al te pakken. Ik riep nog snel: komaan, als je goed loopt, kun je misschien Kim nog kloppen. Maar dit was te hoog gegrepen. Na amper 3 km lopen, klopje op mijn schouder. Ik moest zelfs niet omkijken om te zien wie het was…De laatste zullen de eerste zijn!
En maar afzien. Nog een schouderklopje van Nico en gelukkig aangemoedigd door de menigte, alhoewel: “Annelies, niet opgeven é”. Alé, das gewoon mijn tempo! Al bij al voor mij goed gelopen want na een goed uurtje aangekomen aan de finish.
Zaaaaaaaaaaaaalig gevoel. De andere lady’s glunderend en roepend: Goed gedaan! Ook onder de 3h!
Nu wachten op de rest van de snelle trappers, die ook een zeer goede prestatie hadden neergezet. (ook onder de 3h en allemaal 30 à 31 gemiddeld gefietst)
In elk geval. Een hele leuke ervaring én een aanrader. Bovendien voor iedereen haalbaar mits wat karakter.Tot volgend jaar op de triatlon van brugge en tot vrijdag op de beachtriatlon!